گروه سیاسی- «برادر ارجمند جناب آقای ناطق نوری با عرض سلام و احترام و عطف به دعوت به سخنرانی در نشست ارزشمند بزرگواران و مسئولان محترم شورای هماهنگی نیروهای انقلاب اسلامی به استحضار می‌رساند از آنجا که حدود 6 ماه به انتخابات ریاست جمهوری باقی نمانده است و برادر کوچک مسئولیت اداره شهر تهران و اجرای پروژه‌های مهمی را برعهده دارد، خوف آن دارم که حضور زودهنگام و اسمی در عرصه تبلیغات انتخاباتی در روند خدمت‌گذاری در تهران آسیب رساند، بنابراین علی‌رغم اشتیاق فراوان به دیدار دوستان گرانقدر از حضور در این جلسه معذورم.»

27 آذرماه 83، هنگامی که ولایتی، رضایی، لاریجانی و احمد توکلی در همایش شورای هماهنگی نیروهای انقلاب اسلامی که با محوریت علی اکبر ناطق نوری برگزار شد، شرکت کردند، احمدی نژاد ترجیح داد با اشاره به مسئولیت خود در شهرداری تهران، از حضور در جلسه عذرخواهی کند و در نامه ای به ناطق ورود زودهنگام به تبلیغات را موجب آسیب رسیدن به خدمتگزاری به مردم بداند.

شورای هماهنگی اگرچه با معرفی لاریجانی به عنوان نامزد نهایی خود نتوانست نقش محوریش را تا انتخابات حفظ کند و پس از آن بود که هر یک از کاندیداها راه خود را گرفتند، به طوری که ناطق نوری با دلخوری از وضعیت پدید آمده نوعی "قهر سیاسی" را برگزید و ترجیح داد ایام پرتلاطم انتخابات را در زادگاهش شهر "نور" مازندران سپری کند اما آنچه که بیش از همه، تحسین ناظران سیاسی را برانگیخت، آینده نگری احمدی نژاد بود که از همان ابتدا با علم نسبت به پایگاه ضعیف احزاب در آراء مردم، هیچ یک از برگ های برنده خود برای این "شیر بی یال و دم و اشکم" نسوزاند.

وی حتی پس از ریاست جمهوری نیز به سان رؤسای دولت های قبل به سمت تشکیل احزاب دولت ساخته نرفت و ضمن بیان اینکه با احزاب مشکلی ندارد، تأکید کرد دولت دلیلی برای تشکیل حزب با استفاده از منابع و رانت قدرت نمی بیند.

3 سال پس از این ماجرا، اما احمدی نژاد بار دیگر در همایشی که این بار با گستره ای وسیع تر از فعالان سیاسی حتی از میان اپوزیسیون تشکیل شده بود، شرکت نکرد تا نشان دهد کماکان زاویه خود را با جریان های حزبی فارغ از ملت حفظ کرده است.

همایش 30 سال قانونگذاری، سه شنبه هفته گذشته در شرایطی برگزار شد که پیش و پس از آن، فعالان حزبی از هر دو جریان اصولگرا و اصلاح طلب، این همایش را نمایش وحدت ملی و در راستای تقویت ایده دولت وحدت ملی که ناطق نوری آن را مطرح کرده است، دانستند.

گویا ناطق، 4 سال پس از ناکامی در اعمال شیخوخیت بر اصولگرایان بار دیگر دست به کار شده تا شانس خود را آزمایش کند، اگرچه واکنش ها نسبت به طرح وی، این بار بسیار زودتر از سال 83 ابراز شده است. واکنش هایی که آنقدر متعدد و صریح بود که وی ترجیح داد از تحقق ایده خود ابراز ناامیدی کند و در حاشیه کنگره بزرگداشت شهید لاجوردی (3 شهریورماه) اظهار داشت: «پیشنهاد من این بود که فردی مورد اتفاق همه است و مورد قبول رهبری نیز می باشد و اصول و ارزش های انقلاب را هم قبول دارد و نیز مورد تحمل همه جریانها است برای تشکیل دولت ملی معرفی شود، اما متاسفانه دیدیم که هر گروهی به دنبال کار خودش رفت و تئوری من هم در نطفه خفه شد.»

اما پس از آنکه علی لاریجانی از این ایده دفاع کرد و غلامحسین کرباسچی دبیرکل حزب کارگزاران در همایش هفته گذشته این حزب از دولت وحدت ملی حمایت کرد، ناطق بار دیگر روز گذشته از ایده خود دفاع و تشکیل دولت وحدت ملی را راه موفقیت کشور خواند: «راه حل موفقیت در کشور استفاده از همه نیروهای موجود و تشکیل دولت وحدت ملی از میان همه کسانی است که درد دین و دغدغه ایران دارند.»

اما روایت اعضاء حزب کارگزاران و هاشمی رفسنجانی مرد پرنفوذ در این حزب که چندی قبل گفته بود در تشکیل کارگزاران دخالتی نداشته است، از طرح دولت وحدت ملی قابل توجه است. وی امروز در همایش اصل 44، با بیان اینکه اصولگرایانی مانند ناطق، لاریجانی، عسگراولادی، باهنر، حبیبی و جامعه روحانیت پیگیر این طرح هستند، گفت اصلاح طلبان مخالف دولت وحدت ملی هستند. این طرح را اول آقای ناطق نوری مطرح کرد که جزء اصلاح‌طلبان نیست. بعد هم آقای لاریجانی مطرح کرد که او هم جزء اصلاح‌طلبان نیست. بعد هم جامعه‌ روحانیت مبارز با خواست عسگراولادی، باهنر و حبیبی به میدان آمد. فقط وقتی آقای کرباسچی آن را قبول کرد، موج برگشت و گفتند اصلاح‌طلبان این را مطرح کرده‌اند؛ در حالی که اصلاح‌طلبان با این طرح مخالف هستند؛ چرا که این طرح به این معنی است که رییس‌جمهور اصول‌گرا و کابینه مشترک باشد، این طرح آقای ناطق است؛ آن را وارونه نکنید.

ادعای درخواست عسگراولادی از جامعه روحانیت برای تقویت طرح دولت وحدت ملی در حالی از سوی هاشمی مطرح شده و امروز نیز سخنگوی حزب کارگزاران آن را در سرمقاله این روزنامه منعکس کرده است که عسگراولادی هفته قبل این طرح را رد کرده و گفته بود: این درست نیست رفقا و یا رقبای او انتظار داشته باشند پس از انتخابات در امر توزیع قدرت با او شریک باشند. دولت یک شرکت سهامی نیست که احزاب ادعای شراکت در آن را داشته باشند. رئیس جمهور با توجه به ظرفیت مدیریتی خود و نیز برای تضمین وحدت ملی می تواند از دیگر نیروها در اداره کشور بهره ببرد.

با این حال، اغلب اصولگرایان هفته قبل در مقابل این طرح به نوعی اجماع دست زدند و طراحان آن را افراد کم وزن از حیث پایگاه مردمی و شکست خوردگان در انتخابات های قبلی نامیدند.

عدم حضور احمدی نژاد در همایش 30 سال قانونگذاری که مشروعیت آن از سوی اصولگرایان به دلیل دعوت از چهره های اپوزیسیون و مخالف انقلاب زیر سؤال رفت، علاوه بر آنکه یادآور اقدام 4 سال قبل احمدی نژاد بود، نشان داد وی با همان هوشمندی در پازلی که برای همرنگ جماعت کردن او چیده شده است، بازی نمی کند و در وحدتی که به نام ملت و به کام احزاب سیاسی است، مشارکت نمی نماید.