براستی چه اتفاقی افتاد؟ چه شد که آن جلسه با آن شروع وحشتناک، مسیری را طی کرد و به انجام رسید که هیچ کس چنین پایانی را برای آن متصورنبود؟ بدون شک پایان آن کارزارهیچ شباهتی با آنچه که شروع کنندگانش انتظار آن را می‌کشیدند، نداشت آن بدایت کجا و این نهایت کجا؟
آن هنگام که دکتر محمود احمدی نژاد پای بر پلکان هواپیما گذاشت تا قصد دیار امپریالیسم کند شاید هیچکس انتظار چنین دستاوردی را ازاو نداشت، چه آنکه درطی چهار دولت گذشته، حضور در مجمع عمومی سازمان ملل در نزد دولتمردان ما بسان تکلیفی قلمداد می‌شد که حرف حضور در آنجا  و نیز بیان برخی نظرات، ادای وظیفه می‌شد و بار سنگین این تکلیف را از دوش آنان برمی داشت. بی فایده بودن حضور در این مجمع  بزرگ ازسوی دولتمردان گذشته برافکارعمومی نیز القاء شده بود و متأسفانه برخی از قلم بدستان که از آغاز شروع به کار دولت نهم قلمشان در مسیری جز تخریب این دولت رانده نمی‏شد، بر این موضوع  دامن زدند.
مطلب ستون سر خط روزنامه ی اعتماد ملی در اول مهرماه  درهمین راستا نگاشته شد. مطلبی تحت عنوان «ای کاش آقای رئیس جمهور به نیویورک نمی‏رفتند». نگارنده  درآن مقال استنباط کرده بود که حضور احمدی نژاد در نیویورک کمترین فایده ای را هم برای ایران به همراه نخواهد داشت  و بهتر است رئیس جمهور که با اظهارنظرهایش همواره علیه  ایران جوسازی می‌کند!! عطای این سفررا به لقایش ببخشد. هدف، نکوهش این افراد نیست چرا که مجال اینگونه سخن‌ها‌ نیست چه اینکه اقتدار و صلابت  رئیس جمهور ایران در سخنرانی‌ها‌ و اظهار نظرهایش در مجالس مختلف در نیویرک، زبان برخی از مخالفان وی را نیز به اعتراف گشوده؛ مقصود، عظمت و بزرگی دستاورد مردی است که بر خود لقب «نوکری» ملت را داده است، دستارودی که پیش از آن، همگان  نیل به آن را غیر ممکن و در حالتی خوشبین تر با حرف هزینه‌ها‌ی بسیار گزاف و در طی سالهای متمادی انگار می‌کردند. احمدی نژاد اما این  کار را کرد.
رئیس جمهور کشورمان قبل از سفر به نیویرک در گفتگو با خبرنگار شبکه ی CBS آمریکا، شرری از آنچه می‌خواست در نیویورک به معرض نمایش بگذارد را نشان داد، آنجا که وی سایت‌ها‌ی دولت بوش را قبل ازهر چیز ظلمی در حق مردم  آمریکا دانست و آشنا  شدن افکار عمومی مردم آمریکا با واقعیات  پیرامونی خود را نشانه رفت.
نظر سنجی‌ها‌ و نیز کامنت‌ها‌یی که در سایت  این شبکه ی آمریکایی قرار گرفت، حاکی از پیروزی احمدی نژاد در این گام نخستین بود.
اما درخواست حضور در محل برجهای دوقولوی حادثه ای 11 سپتامبر و اعلام همدردی با  قربانیان  و بازماندگان آنها، که از سوی کاخ سفید رد شد، گام بعدی احمدی نژاد بود تا دستپاچگی و سردرگمی را به سران کاخ سفید هدیه  دهد و اذهان  جهانیان را به حضور خود در آمریکا معطوف کند، چرا که  او خوب می‌دانست می‌خواهد چه کند. رئیس جمهور برای سخنرانی دردانشگاه کلمبیا برنامه‌ها‌ داشت و باید  جمعیت کثیری صحبت‌ها‌ی او را می‌دیدند و می‌شنیدند.
500 میلیون نفر، آری 500 میلیون نفر در سراسر جهان انتظار آن لحظه را می‌کشیدند. این 500 میلیون نفر ابتدا تهمت‌ها‌ و ناسزاهای رئیس دانشگاه کلمبیا به مردی را شنیدند که کمتر از این تهمت‌ها‌ را در کشور خود نشنیده بود، اما ادامه ی ماجرا  وضعیتی دیگر بود.
احمدی نژاد با سعه ی صدر ومتانت و صد البته فراست، پاسخ  این تهمت‌ها‌ را با تشویق‌ها‌ی ممتد دانشجویان هم وطن بالینگر داد و ادامه ی ماجرا همان  بود که همگان دیدند و شنیدند. ماجرایی که سرانجام  آن  واگویه‌ها‌ی غم انگیز جان بولتون و نتانیاهو و لیونی و اخبار خبرگزاری‌ها‌ و تیترهای روزنامه‌ها‌ی مهم دنیا بود. کارزاری که در ادامه آن عکس‌ها‌ی امام راحل (ره) و مقام معظم رهبری برفراز دستان مردم بولیوی قرار گرفت و از همه مهمتر اشک شوق را بر چشمان تمامی ایرانیان در همه جای دنیا نشاند. ایرانیانی که دوربین‌ها‌ی شبکه‌ها‌ی خبری دنیا اشک  شوقشان  از صحبت‌ها‌ی رئیس جمهورشان در جمع آنان در نیویورک را به جهانیان نشان  دادند.
دیشب آن یار سفر کرده به میهن بازگشت و چه شیرین و دلچسب از او استقبال شد. آیت الله شاهرودی، آیت الله جنتی، دکتر حداد عادل، محمدی گلپایگانی رئیس دفتر مقام معظم رهبری، سرلشکر فیروزآبادی و مقامات دولتی و لشکری.
دیشب بار دیگر شمیم همدلی و غرور ملی در آسمان کشورمان عطر آگین شد. دیشب در آخرین روزهفته ی دفاع مقدس بار دیگر فضای کشورمان با  وحدت و یکدلی مسئولین کشورمان ستاره  باران شد، آن هم بواسطه ی طنین صدای خمینی کبیر(ره) در سرزمین شیطان بزرگ و آن هم از نفس فرزند آن بزرگ مرد.
تا باد چنین بادا.   منبع