«... به جای اینکه حقوق بگیران کم شوند هر روز بر تعداد آنها افزوده می شود... ما باید مردم را در فعالیت ها مشارکت دهیم... ما کارهای غیر حکومتی را هم حکومتی می کنیم و تنها شعارش را می دهیم و قانونش را می نویسیم اما در میدان عمل بر عکس این قضیه صورت می گیرد... هنر ما بالفعل کردن امکاناتی (باید باشد) که کشورهای دیگر منتظر یک صدم آن هستند که با آن فقر را کم و ثروت را زیاد کنند اما ما تنها نظارت می کنیم و فرصت ها را از دست می دهیم... نباید طوری برخورد کنیم که بی انگیزگی در مدیران ایجاد شود... و در مقابل آدم های بی عرضه ای را که هیچ ابتکار و خلاقیتی را برای نظام ندارند و به مملکت ثروتی اضافه نکرده اند را جایگزین کنیم... اگر ما مکررا مدیر و وزیر عوض کنیم چیزی عوض نخواهد شد بلکه باید همت همین مدیر فعلی را زیاد کنیم... و ...»

 این ها تنها نمونه هایی از مشروح سخنان آیت الله هاشمی شاهرودی در همایش سالانه ی مدیران دیوان محاسبات کل کشور بود که که در روز چهار شنبه مورخ 24 مرداد ماه 86 توسط ایشان بیان گردید. شاید در نگاه اول نخستین چیزی که با خواندن این جملات به ذهن خواننده  متبادر می شود این باشد که اینها گوشه هایی از سخنان یکی از منتقدین و مخالفین سرسخت دولت است که صحبت های چندان جدیدی نیز نبوده و مسبوق به سابقه است ولی زمانی که خواننده به شخصیت گوینده ی این سخنان پی می برد، شاید تنها سوالی که ذهن او را مشغول کند این باشد که چرا آقای هاشمی شاهرودی در دوران هشت ساله ی اصلاحات هیچ گاه با این شدت و حدت عملکرد دولت را به چالش نکشید  و از آن انتقادی نکرد؟ بی شک در این مختصر نوشته مجالی برای آن وجود ندارد تا به تک تک و ریز انتقادات (بی سابقه) آقای هاشمی شاهرودی پاسخ داده شود ولی آنچه که از توان راقم سطور بر می آید مطرح کردن چند سوال مهم در برابر برخی از انتقادها و به خصوص نوع گفتار و بیان ایشان است.    ادامه مطلب

 عریضه ای خدمت قاضی القضات شیخنا شاهرودی