تو حق داری مسعود جان!!

مسعود جان این حق توست.

تو دیگر به جرگه کارگردان ها پیوسته ای. تو دیگر زبان دوربین را بهتر از زبان اسلحه می شناسی. تو دیگر در دنیای متفاوتی سیر می کنی.

مسعود جان این حق توست که در مجامع سینمایی حالا به هر شکلی که برگزار شود شرکت کنی. اصلا چه اهمیتی دارد که آدم هایی که آنجا هستند چه پیشینه و سابقه و کارنامه ای دارند. حتی مهم نیست که امروزه چگونه فکرمی کنند و به چه چیزهایی اعتقاد دارند یا حتی ندارند.

مسعود جان حق توست که با از ما بهتران بپلکی.

تو نباید هم دیگر اعتراض کنی. نباید فریاد بکشی. نباید بدت بیاید و جلسه را ترک کنی. خوب معلوم است، همه عوامل فیلمت در این جشن حضور دارند و زشت است کارگردانشان بی کلاس بازی درآورد و امل شود و دوباره هوای قدیم ها به سرش بزند.

تازه هنرپیشه هایت با زنانشان به مراسم آمده اند. جلوی آنها که حسابی آبروریزی است.

می دانی مسعودجان! بالاخره خون شهدا تا جاهای خاصی اهمیت دارد. آنها هم بلدند کمی چشمانشان را بر روی هم بگذارند. آنها هم می توانند کمی خون دل بیشتنری بخورند.

مسعود جان تو حق داری. حالا تو آقای کارگردان هستی و باید پیام انقلاب را با هنرت به جهانیان برسانی. بالاخره نفس هنر، مشکلات کوچکی هم ایجاد می کند که باید َآن را تحمل کرد.

می دانم برایت سخت است اما تو داری فقط تحمل می کنی.

مسعود جان! تو باید فریادت را طور دیگری به مخاصبان برسانی. دیگر آن ایام گذشت. تو از دست هر کسی می توانی جایزه بگیری و به هر کسی هم می توانی جایزه بدهی. اصلا اهمیتی ندارد. بالاخره هم رشته ای هستید و همکار. فردا چشم توی چشم هم دارید.

البته شما سرت را پایین می اندازی و نگاه نمی کنی. شما از این جماعت فاصله می گیری. شما دوست نداری، اما این جبر زمانه است.

مسعود جان! تو حق داری دیگر به سیاست های تسامح و تساهل و بی بند و باری و اباحه گری و روشنفکر بازی و غیره اعتراضی نکنی. اصلا مگر اینها چه بدی دارند که اعتراض کنی؟

گذشته را رها کن مسعود. امروز را هم بی خیال شو. فردا در پیش است. این تو هستی که فردایت را در این محافل می سازی.

تو حق داری مسعود جان، حق داری!!    نوشته زهر مار